ความเป็นมาของชนชาติไทย

ความเป็นมาของชาติไทย

     ประเทศไทยาเป็นประเทศที่มีประวัติศาสตร์ความเป็นมาอันยาวนาน  จากการศึกษาของนักประวัติศาสตร์ทำให้ทราบภูมิหลังของการตั้งถิ่นฐานในดินแดนประเทศไทยในสมัยยุคก่อนประวัติศาสตร์  ซึ่งกลุ่มชนเหล่านี้ได้สร้างความเจริญต่าง ๆ บนผืนแผ่นดินไทยจนพัฒนาเป็นชุมชนเมือง  และแว่นแคว้นต่าง ๆ ดังจะได้ศึกษาต่อไปนี้

การสร้างอาณาจักรของรัฐไทยในดินแดนประเทศไทยในอดีต

          เมื่อมนุษย์รู้จักรวมตัวกันอยู่เป็นชุมชน  มีการแบ่งหน้าที่กันในสังคม  ทำให้เกิดมีผู้ปกครองและผู้ใต้ปกครอง  คนที่อยู่ในเมืองส่วนหนึ่งเป็นคนพื้นเมืองเดิม  แต่อีกส่วนหนึ่งเป็นคนที่อพยพมาจากเมืองอื่น  เนื่องจากมีการติดต่อแลกเปลี่ยนกันทางด้านการค้าขายและวัฒนธรรมกับเมืองอื่นที่อยู่ห่างไกลออกไป  และจากการตั้งหลักแหล่งเป็นเมือง  จึงปรากฎหลักฐานว่า  เมืองต่าง ๆ ในบริเวณใกล้เคียงกันมีการรวมกลุ่มพัฒนาเป็นแคว้น  และอาณาจักร  ตามลำดับ

๑.อาณาจักราตามพรลิงค์

ตามพรลิงค์  เป็นอาณาจักรสำคัญตั้งอยู่แถบชายฝั่งทะเลในดินแดนภาคใต้ของไทย  มีศูนย์กลางอยู่ที่นครศรีธรรมราช  ซึ่งเป็นที่ตั้งที่เหมาะในการติดต่อค้าขายกับเมืองต่าง ๆ ทั้งทางบกและทางทะเล  เมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ 18 ตามพรลิงค์ได้เปลี่ยนชื่อเป็น  นครศรีธรรมราช  และเป็นอาณาจักรที่มีความเจริญรุ่งเรืองทางด้านพระพุทธศาสนา  โดยได้ติดต่อกับลังกาและรับเอาพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท  ลัทธิลังกาวงศ์มาปฏิบัติอย่างแพร่หลาย

               อาณาจักรนครศรีธรรมราชมีความสัมพันธ์ด้านต่าง ๆ กับดินแดนทางภาคกลางและภาคเหนือ  เช่น  ละโว้  หริภุญชัย  สุพรรณภูมิ  สุโขทัย  พระพุทธศาสนา  จึงได้เผยแผ่ไปยังสุโขทัยและหัวเมืองอื่น ๆ

๒.อาณาจักรโคตรบูร

                 โคตรบูร  เป็นอาณาจักรที่ตั้งอยู่บริเวณสองฟากแม่น้ำโขง  มีอาณาเขตอยู่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ  และครอบคลุมไปถึงตอนกลางของประเทศลาวในปัจจุบัน  คือ  บริเวณตั้งแต่จังหวัดหนองคาย  เวียงจันทน์  นครพนม  สกลนคร  ไปจนจดเขตอุบลราชธานี  สันนิษฐานว่า  ศูนย์กลางของอาณาจักรโคตรบูรน่าจะอยู่ที่จังหวัดนครพนม

               โบราณสถานสำคัญของอาณาจักรโคตรบูร  คือ  พระธาตุพนม  ซึ่งแสดงให้เห็นว่า  บริเวณนี้ได้มีการยอมรับและนับถือพระพุทธศาสนาแล้ว

๓.อาณาจักรทวารวดี

    ทวารวดี  เป็นอาณาจักรสำคัญที่เคยมีความเจริญรุ่งเรืองในดินแดนประเทศไทย  เมื่อประมาณ 1,500 ปี มาแล้ว  หรือในราวพุทธศตวรรษที่ 11 - 16

               จากหลักฐานที่พบ  ทำให้สันนิษฐานว่าศูนย์กลางความเจริญของอาณาจักรทวารวดี  น่าจะอยู่ที่บริเวณจังหวัดนครปฐม  ราชบุรี  หรือบริเวณอำเภออู่ทอง  จังหวัดสุพรรณบุรี  ทวารวดีเป็นอาณาจักรที่ได้รับวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนามาจากอินเดีย  ศิลปวัฒนธรรมในสมัยทวารวดีมีอิทธิพลสืบทอดต่อมาจนถึงในปัจจุบันส่วนใหญ่จะเป็นผลงานทางด้านศิลปกรรม  ซึ่งเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา

๔.อาณาจักรละโว้

ละโว้  เป็นอาณาจักรที่เจริญรุ่งเรืองอยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 16 - 19  และเคยาเป็นเมืองสำคัญของอาณาจักรทวารวดีมาก่อนจนพัฒนาเป็นอาณาจักรละโว้  และแผ่ขยายอิทธิพลครอบคลุมดินแดนภาคกลางตอนบน  และทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยบางส่วน

               อาณาจักรละโว้  เป็นอาณาจักรที่มีความเจริญรุ่งเรืองทางพระพุทธศาสนา  ต่อมาในราวพุทธศตวรรษที่ 16 ละโว้ตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของขอม   ทำให้ได้รับอิทธิพลจากขอม   ละโว้จึงมีการผสมผสานทางวัฒนธรรม   ทำให้มีศิลปะหลากหลายแบบ  ทั้งแบบพระพุทธศาสนาแบบฮินดู  และแบบขอม

๕.อาณาจักรศรีวิชัย

เป็นอาณาจักรโบราณที่มีความเจริญรุ่งเรืองราวพุทธศตวรรษที่ 12 - 18  มีอาณาเขตครอบคลุมพื้นที่บางส่วนทางภาคใต้ของไทย  และคาบสมุทรมลายู  เกาะสุมาตรา  และเกาะชวา  โดยสันนิษฐานว่าศูนย์กลางของอาณาจักรศรีวิชัยน่าจะอยู่ที่บริเวณอำเภอไชยา  จังหวัดสุราษฎร์ธานี  และเมืองปาเล็มบัง  ประเทศอินโดนีเซีย

               และเนื่องจากอาณาจักรศรีวิชัยมีอาณาเขตติดทะเล  จึงมีการติดต่อค้าขายกับเมืองอื่น ๆ และรับเอาวัฒนธรรมจากเมืองเหล่านั้นมาด้วย  โดยเฉพาะพระพุทธศาสนาและศาสนาพราหมณ์ – ฮินดูจากอินเดีย

๖.อาณาจักรหริภุญชัย

       หริภุญชัย  เป็นอาณาจักรที่ตั้งอยู่บริเวณตอนเหนือของอาณาจักรสุโขทัย  มีอาณาเขตอยู่บริเวณที่ราบลุ่มแม่น้ำปิงตอนบนและแม่น้ำวัง  มีนครลำพูนหรือหริภุญชัยเป็นศูนย์กลางความเจริญ  ตามตำนานกล่าว่า  เริ่มก่อตั้งอาณาจักรราวพุทธศตวรรษที่ 13  จากตำนานจามเทวได้เล่าไว้ว่า  พระนางจามเทวีพระราชธิดาของกษัตริย์ละโว้ (ลพบุรี)  ได้เป็นกษัตริย์พระองค์แรกของนครและทรงได้ขยายอำนาจของอำนาจของอาณาจักรออกไปอีก  โดยสร้างเมืองเขลางค์ (ลำปาง)  ขึ้นไปและโปรดเกล้า ฯ ให้พระราชโอรสองค์เล็กไปครองเมือง

               อาณาจักรหริภุญชัยสิ้นสุดลง  เมื่อพญามังรายผู้ก่อตั้งอาณาจักรล้านนายกกองทัพมาตีเมืองหริภุญชัย  ในราวพุทธศตวรรษที่ 19 (ประมาณ พ.ศ. 1824 - 1836)

๖.อาณาจักรล้านนา

  อาณาจักรล้านนา  นับเป็นอาณาจักรร่วมสมัยกับอาณาจักรสุโขทัย  ตั้งอยู่ทางเหนือของอาณาจักรสุโขทัย  ตั้งอยู่ทางเหนือของอาณาจักรสุโขทัย  ซึ่งมีอาณาเขตอยู่บริเวณที่ราบเมืองเชียงใหม่และลำพูน

               พญามังรายแห่งเมืองเชียงรายเป็นกษัตริย์ที่มีพระปรีชาสามารถ  ได้รวบรวมหัวเมืองต่าง ๆ รวมทั้งอาณาจักรหริภุญชัยไว้ในอำนาจได้หมด  ต่อมาใน พ.ศ. 1839  พระองค์ได้ทรงสร้างเมืองเชียงใหม่ขึ้นเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรล้านนา

               ในสมัยของพญามังราย  พระองค์ได้ทรงวางรากฐานความเจริญไว้ให้กับอาณาจักรล้านนา  ทำให้ล้านนาขยายอาณาเขตออกไปอย่างกว้างขวาง  และมีความเจริญรุ่งเรืองทุกด้าน  ทั้งด้านศิลปกรรม  อักษรศาสตร์  ศาสนา  โดยเฉพาะทางด้านศาสนานั้นมีความรุ่งเรืองมาก  ดังจะเห็นได้จากศิลปกรรมที่สืบทอดมาถึงรุ่นหลัง  เช่น  การสร้างวัด  พระพุทธรูป  และพระเจดีย์ต่าง ๆ

               ในพุทธศตวรรษที่ 22 ล้านนาเริ่มมีฐานะไม่มั่นคงนัก  จนมาถึงสมัยธนบุรีและรัตนโกสินทร์ตอนต้นได้ผนวกรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของไทยในสมัยของรัชกาลที่ 4  ถือเป็นการสิ้นสุดของอาณาจักรล้านนา

          จาการศึกษาร่องรอยการตั้งถิ่นฐานของกลุ่มชนในสมัยก่อนประวัติศาสตร์  และร่องรอยหลักฐานที่เป็นโบราณสถาน  โบราณวัตถุ  และหลักฐานทางประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่า  ดินแดนในประเทศไทยมีอารยธรรมและความเจริญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าคนในชุมชนอื่น ๆ

ขอขอบคุณ http://www.trueplookpanya.com/new/cms_detail/knowledge/1613-00/